Dalawa mula sa tatlong OFW ang galing sa probinsiya at karamihan sa mga ito’y nagtatrabaho bilang domestic helpers, health care workers, at seamen sa ibayong dagat. Ngunit karamihan din sa mga ito’y naiiwang bumubuhay sa buong pamilya. At tulad ng matagal nang naiulat na epekto ng pagkawala ng magulang upang makapagtrabaho sa ibang bansa, nagkakaroon ng kakulangan sa paggabay ang mga anak na naiiwan sa bansa. Dahil dito, marami sa mga ito’y nagiging dependent na lamang sa buwanang padala ng magulang o kaanak habang kinukulang naman ang mga ito ng pag-aaral ukol sa tamang paggamit ng perang ipinadadala.

Sa panahong kinakailangan ng bansa ng tulong ng bawat isa upang ibangon ang ating ekonomiya, mahalagang maintindihan ng lahat – OFW man o kaanak – na hindi lamang remittances ang kailangan ng bansa. Kailangan nito ng mga negosyante, ng mga taong magtitiwala at gagawin ang lahat upang kumita sa loob mismo ng bansa. Kinakailangan din nito ng mga kaanak na hindi lamang aasa sa padala ng OFW na kapamilya, bagkus ay magi-initiate na magamit sa kapaki-pakinabang na paraan ang perang natatanggap at hindi mapunta sa puro luho lamang. Kinakailangan din ng bansa ng OFWs na magbabahagi ng mga magagandang bagay (sistema man o skills) na nakita’t natutunan mula sa pananatili sa ibayong dagat nang sa gayo’y maging maayos ang sistema sa loob ng Pilipinas.

Higit sa lahat, kinakailangang ang bawat pamilyang may OFW na kaanak ay magtulungan upang hindi maging gatasan lamang ang mga mahal sa buhay na nagsasakripisyo sa ibang bansa. Kinakailangang maintindihan natin na hindi kailangang habambuhay na umasa sa ibang bansa upang mabuhay ang mga nasa Pilipinas. Tayo mismo ay dapat nang magkusa upang ibangon ang ating sarili nang sa gayo’y madamay ang bansa sa pag-angat natin.